week 31 en 32

donderdag 6 maart.

Ik stond ongelofelijk vroeg op om met de bus uit me dorpje naar San Jose af te reizen. Op de klok stond een tijd van 5:30 toen ik keurig in de bus zat. Ik zat met een grote glimlach op me gezicht te wachten tot ik eindelijk in San Jose zou aankomen. Daar zou ik namelijk het liemerscollege ontmoeten. Een groep tweede en derdejaars waren hier namelijk in naam van het goede doel. Ik zou er om 9 uur moeten zijn, toen ik in San Jose was had ik snel de tijd om een kop koffie te drinken. Dat dacht ik tenminste, want ik was goed op tijd. Helaas had ik mezelf een beetje moeten kennen en stapte ik met me duffe kop een bus in die stopt bij elk kleine 100 meter terwijl ik een directe had moeten nemen. Ik dus helemaal gestrest bus uit. Ondertussen was het al bijna 9 uur, ik stelde mezelf gerust dat een inwoner van hier nooit op tijd komt. Dus dat we waarschijnlijk wel moesten wachten op het vervoer of het uitchecken. Uiteindelijk naar een taxi gesprint en de taxi genomen naar het afgesproken hotel. Daar precies 20 seconden te laat aangekomen te zijn werd ik typisch Hollands ontvangen. Kan niet uitleggen hoe precies het is, maar je voelt gewoon dat het Nederlanders waren.
Dat was ongelofelijk leuk en gezellig. Toen begon zoals ik eigenlijk al verwacht had het wachten. Want de buschauffeur was te laat. Na 40 minuten kende ik de hele groep en was de bus er. Daar kreeg ik ook te horen dat we naar de vulkaan Poaz zouden gaan. Stiekem maakte me hart een sprongetje want ik had nog geen vulkaan gezien in dit jaar, terwijl er in Costa Rica 7 zijn.
Ik ging naast Maud van Eck zitten en binnen 2 minuten voelde het vertrouwd. Die meid lijkt net me zusje, het klikte meteen en hebben heel wat afgelachen.
De hele groep was trouwens ongelofelijk gezellig, lief en nieuwsgierig. De vulkaan was bijzonder om te zien maar het gezelschap was leuker!

Na een duik te hebben genomen in het zwembad en snel een appeltje te hebben gegeten uit het hotel. stapte ik de bus in naar Tileran waar een vriendinnetje woont. 4 en een half uur gingen voorbij toen ik eindelijk daar aan kwam was het half 11. Daar het vriendinnetje lachend in de armen gevallen. Samen met 4 andere in een barretje nog een tijdje zitten praten en iets gedronken. Voordat we samen naar haar huis gingen om doodvermoeid te slapen.

vrijdag 7 maart.

We stonden vroeg op en maakte ons klaar om naar de watervallen daar in de buurt te gaan. We namen snel een kop koffie en vertrokken op weg naar de watervallen in de hoop dat er weinig mensen zouden zijn. We namen de bus en zouden daarna ongeveer 30 minuten moeten lopen, we eindigde in de ongelofelijke hitte, zonder drinken ploeterend om naar die verdomde waterval te zien of te horen. Eenmaal aangekomen haastte we ons uit de kleding en sprongen zo snel als mogelijk is het verkoelende water in.
Wat bleek de hele club toeristen was zo grappig om precies vandaag een bezoek daar te brengen. We klommen via een gemakkelijk weggetje omhoog naar de top van de waterval. Daar was het uitzicht natuurlijk belachelijk mooi. Daarna wist het andere meisje een plek bij de watervallen die toeristen niet kende. Daar gingen we dus naar toe, ik schrok wat ik zag. Een prachtig mooi klein meertje, goed beschut tussen het groen en de rotsen. Het water had een magische kleur en er vlogen grote blauwe vlinders die jullie Hollanders kennen vanuit films. Je kon de bodem van het meertje zien, hoewel het ongeveer 4 meter diep was.
Na een hele tijd daar te hebben doorgebracht liepen we terug. We liepen snel naar de weg terug uit angst dat we de laatste bus zouden missen. We hadden hem uiteindelijk precies op tijd en kwamen rond 7 uur doodvermoeid thuis. Gelijk daarna in slaap gevallen!

zaterdag 8 maart.

Me vriendinnetje had in die ochtend een plan, om nog niet vandaag naar het strand te gaan maar eerst naar het grootste meer in Costa Rica te gaan. Zodat ik deze ook zou herkennen en daarbij kon je gelijk de enige kegelvormige vulkaan van Costa Rica zien.
Leek me dus een top plan!
We gingen laat op weg en hadden daarvoor uitgezocht waar we de volgende dag heen wouden gaan, rustig zette we een kopje koffie en begonnen plannen te trekken. Hoewel we plannen maakte hielden we het heel flexibel op eventuele veranderingen.
Het enige wat we zeker wisten was, we gingen naar het strand, weinig geld, zo lang als mogelijk.
We besloten die ochtend dat we naar het zuiden van Guanacaste zouden reizen, waar eigenlijk de mooiste stranden van heel Costa Rica zijn. Die misschien wel de mooiste zijn in de hele wereld.
Eenmaal in de bus op weg naar het meertje, werd een vriendin van haar opgebeld en werd afgesproken dat we met hun naar het meer zouden gaan.
De familie was ongelofelijk lief en heel erg vriendelijk. Ze stonden heel erg open voor andere culturen en lieten ons vogelvrij. We hielpen mee met het klaarmaken van het eten. Varken die dezelfde ochtend nog geslacht was, wat hier zo mooi is. Hier wordt echt elk kleine stukje vlees gebruikt, ze gooien werkelijk niets weg!
Vanuit het huis, wat op een berg stond, kon je het meer zien liggen. Het zag er prachtig blauw en sprookjesachtig uit. Ik had geluk het was een heldere dag dus we konden ook de vulkaan goed zien liggen.
We bleven er voor ongeveer 3 uur waarna we met zijn 5en naar beneden liepen. Om een duik te kunnen nemen in het 'prachtige' water. Eenmaal daar bleek het water helemaal niet zo schoon en mooi te zijn als ik verwacht had. Dat was dus even een beetje minder. Toch zwommen we er een tijdje heerlijk. We leerden een paar trucjes hoe je beter en sneller kon zwemmen. Toen we steenkoud terugliepen zagen we een groep toekans over vliegen. Ondanks dat ik ze al vaker dan eens heb gezien, blijven het prachtige beesten.

zondag 9 maart

We trokken op weg naar het strand!
Helaas moest er eerst een hele dag gereisd worden. We vertrokken vroeg eenmaal in de plaats waar we de boot zouden moeten nemen. Gingen we opzoek, het was veel te warm en we hadden onze backpacks mee. Daar liepen we dan als twee kippen zonder koppen. Geen idee waar we heen moesten of waar we ongeveer de boot konden pakken. Na ongeveer 30 minuten in de brandende hitte te hebben gelopen kwamen we aan. Wat was ik gelukkig ! Allebei waren we helemaal nat van het zweet en ook allebei aardig chagrijnig. Het was ondertussen ongeveer 12 uur en we maakte ons klaar om de boot te nemen die ons naar een andere plek in Guanacaste zou brengen. Nadat we in de rij hadden gestaan voor de tickets ( met onze chagrijnige kop) konden we toch eindelijk aan boord. Het zou ongeveer twee uur duren en ze zeiden dat je waarschijnlijk bijzondere dingen zou tegenkomen tijdens de boottrip.
Daar stond ik dan als echte fanatieke toerist met me camera klaar om al het moois te kunnen fotograferen wat er te fotograferen viel. Er waren borden die zeiden dat er veel walvissen waren daarbij waren dolfijnen de gewoonste zaak. Ik had nog nooit een walvis gezien, dus helemaal duimen en hopen dat ik toch op zijn minst een glimp zou kunnen zien van deze reusachtige beesten.
Na anderhalf uur dus als een echte toerist te hebben staan wachten, heb ik mezelf uitgelachen. Want ik zag er echt uit als een gefrustreerde toerist, natuurlijk had ik helemaal niets gezien. Ik borg me camera op en besloot het laatste half uur slapend door te brengen.
Daarna weer bus in en bus uit. Uiteindelijk waren we rond 4 uur bij het dorpje terechtgekomen waar we heen wouden. Natuurlijk hadden we op dat moment nog helemaal geen hostel. Dus dat moest eerst gezocht worden. Die vonden we gelukkig snel, het was goedkoop en we namen met weinig genoeg. We deelde een kamer met twee andere, de ene man was een Canadees en de andere man was uit Amerika. We waren nog geen 3 minuten binnen of de Amerikaan pakte een flesje uit zijn zak. Hij vroeg of wij ook iets wouden, wij wisten wel dat het iets illegaals was. Maar ik was natuurlijk veel te nieuwsgierig om me mond te kunnen houden. Dus voor ik het wist had ik hem gevraagd wat er in dat flesje zat.Het bleek drugs te zijn, dat had ik mezelf ook wel kunnen vertellen..
Verder schonken we er geen aandacht aan en gingen we snel lekker zwemmen in de zee. Dat voelde toch echt als een verlossing na de hele dag te hebben gereisd in de ongelofelijke hitte.

maandag 10 maart.

We huurde een surfboard en vermaakte ons de hele dag in de mooie golven.

dinsdag 11 maart

We gingen op weg naar een andere plaats genoemd Montezuma. Bekend voor toeristen. Daar vonden we ook een goedkoop hotelletje, direct aan de zee!
We doken de zee in en genoten heeerlijk!

woensdag 12 maart.

We gingen naar een natuurreservaat, ongelofelijk mooi. Maar ik blijf het achterlijk vinden dat je 18 euro moet betalen om door de natuur te mogen lopen.
ik liep rennend achter een stel fanatieke vrienden aan. Die waren helemaal gek geworden in mijn gedachte want die wouden zo snel als mogelijk was lopen. Wat voor hun mogelijk was! Voor mij was het zo ongeveer onmogelijk, met me tong op de grond rende ik achter ze aan. Na dat ongeveer 2 uur te hebben gedaan in de ongelofelijke hitte. Tussen het klamme woud, berg op berg af. Kwamen we aan bij een strand, dit was het waard. Ik heb nog nooit zoon ongelofelijk mooi strand gezien. Niet eens op google als je Paradijs intypt.
Na een paar uurtjes daar hebben doorgebracht renden we hollend terug. Wouden ze ook nog een groot rondje doen. Ik dacht dat ik neer zou vallen toen ze dat zeiden. Nu komt het belangrijke nieuws, Fiekje heeft hem helemaal uitgelopen. Iets waar ik toch wel heel trots op ben. 1 Keer en nooit meer in me leven, is die gedachte erbij. Nu kan ik gelukkig wel de Nijmeegse vierdaagse gemakkelijk lopen, haha!

donderdag 13 maart.

dit was de laatste dag voor we terug zouden gaan naar onze woonplaatsen. We besloten om naar de watervallen in de buurt te gaan. Na een tijdje te hebben gelopen & geklauterd kwamen we aan bij de eerste waterval. Een grote mooie waterval met een meertje waar je heerlijk kon zwemmen.
We hadden al gehoord dat je via een achterweg naar een andere waterval kon klimmen. Dit was achter wel echt klimmen, met handen en voetenwerk. Natuurlijk gingen we na een tijdje op weg naar de andere waterval. Na een tijdje te hebben geklommen en gelopen zagen we de andere waterval. Daar bleek dat je er ook af kon springen! Ongeveer 10 tot 12 meter was de waterval en het water eronder bleek diep genoeg voor de landing. We zagen mensen eraf springen en natuurlijk zouden wij dat ook gaan doen. Ik keek even naar beneden en verklaarde mezelf helemaal voor gek dat ik het ook maar in me hoofd haalde dat ik zoiets wou doen.
Toch moest en zou het gebeuren. Het vriendinnetje zette de camera aan en voor ik het wist zei ze, ja ik ben aan het filmen. Eigenlijk zonder er nog bij naar te denken sprong ik van de waterval af. Het was heeerlijk, gelukkig belande ik precies goed en had ik alleen een beetje last van me gezicht omdat ik deze niet naar beneden had gedaan.
Het vriendinnetje sprong natuurlijk ook maar kwam een beetje schuin in het water waardoor haar rug pijn deed.

Later sprong er een meisje van af en kwam niet goed terecht. Daarna kon deze voor 2 uur niet meer lopen en was er even angst dat ze haar benen niet meer kon bewegen. Nog geen 10 minuten later brak er iemand zijn vinger doordat hij via een touw in het water wou slingeren. Na nog even heerlijk gedobberd te hebben en hopeloze pogingen te hebben ondernomen met het touw. Tot bloedblaren toe, gaven we het op en liepen we terug naar beneden. Die avond lazen we dat er verschillende mensen op die plek waren omgekomen en dat het uiterst word afgewezen om zonder professionele begeleiding te springen.
Wij kwamen er heelhuids vanaf en het gaf een ongelofelijke kick.
( filmpje staat op facebook)

vrijdag 14 maart

we gingen naar huis, de hele dag gereisd.

zaterdag 15 maart

hoewel ik nog ongelofelijk moe was van de dagen weg. Ging ik die avond met me zus en een stel vinden naar Carnaval. Dan denk ik aan prachtige mannen en vrouwen in korte kleding. ( carnaval van Brazilie). Wat bleek dat er dikkige meiden en jongens in weinig kleding rond gingen lopen.
Tussen de fanfaren door danste een 'idioot'
hij was verkleed als vrouw, maar was in het echt een man. Met grote tieten en een dikke kond, geen tanden in zijn mond. Wat gebeurt er, hij spotte het blonde meisje. Toen was ik natuurlijk de sjaak, ik werd uit het publiek geplukt en moest met hem dansen. Helemaal fijngedrukt tussen zijn tieten werd ik alle kanten op geduwd. Uiteindelijk liep ik jankend van het lachen naar me groep vrienden terug. Die mij natuurlijk vol uitlachtte en terecht!
helaas geen fotootje van deze held...

zondag 16 maart.

Samen met pap en me zusje ( kleine ) gingen we naar de stierenoptocht. Daar lopen ze met beschilderde stierenkarren, twee witte grote stieren erop door de straten. Dit is echt 100% traditioneel en typisch voor Costa Rica. De karren zijn met prachtige felle kleuren beschilderd en geeft een beeld van hoe het leven hier er vroeger uitzag.
Een vriend van me vader vroeg of het blonde meisje, misschien op zijn kar wou zitten. Natuurlijk wou ik dat, alles meemaken wat mogelijk is!
Het gevolg zijn kar kreeg minder aandacht dan het blonde meisje. Wel was het voor mij heel bijzonder om het van de andere kant mee te mogen maken. Me vader en me zusje zaten gelukkig samen op de kar en na een tijdje werd het normaal en ging je gewoon met elkaar praten.
Na de optocht werd er wat gedronken. Het kleine zusje mocht even spelen op een stormbaan en daarna werden de stieren ingeladen en vertrokken we op weg naar huis.

maandag tot en met donderdag

school, school en natuurlijk schooltje!
nee dat viel wel mee, er waren examens dus waren we vooral veel thuis en ging ik in de ochtend naar de sportschool

vrijdag 21 maart

Ik ging samen met 'de mannen' op pad. De broer van een ander uitwisselingsmeisje zou zijn paard op gaan halen. Het meisje was helemaal niet geïnteresseerd in beesten. Ik daarin tegen heel erg, zo werd ik gevraagd om mee te gaan. We waren nog geen half uur op weg of de band ging lek. Ik stond met open mond te kijken, want binnen 7 minuten had hij er een nieuwe band op liggen. Nagaand dat die pas 20 jaar was, het was voor hem de gewoonste zaak van de hele wereld. We haalden ook zijn vriendinnetje op en vertrokken op weg naar het paardje.
Het paardje was een prachtige, jonge schimmel met een schofthoogte van ongeveer 1,60.
De verkopers waren lief, gaven ons wat mango's en lieten mij op een ezel rijden. Iedereen lachte me natuurlijk een beetje uit, maar die ezel had mooi wel dezelfde naam als ik heb. Namelijk blondje, ik voelde gelijk de band. Zo de ene had een ezel, de andere een paard..
We gingen op weg naar huis, maar omdat het al laat was werd ik naar huis gebracht door ze. Me moeder gaf me een pak op de billen omdat ik niets van me had laten horen. Gelukkig was dat niet helemaal mijn schuld en was ze ook helemaal niet boos!
Wat heb ik toch ook een geweldige hostmoeder! Wauw had echt geen lievere of betere gastmoeder kunnen vinden.

Zaterdag 22 maart

Ik trok weer op met de familie van het meisje ( zelf was ze er WEER niet bij ). We gingen dit keer een tour fietsen, ik natuurlijk grote verwachtingen omdat ik toch aardig gewend was om te fietsen. Uiteindelijk was het een fietstocht voor kleintjes en waren er meer pauzes en eetmomenten dan fietsmomenten. Na 3 uur zaten we dus helemaal fit in de auto, met pijnlijke buikjes van al het gratis eten.
Die middag keek ik bij het meisje's haar gastbroer hoe het rijden van het paardje ging. Hij was belachelijk goed! Het paardje was een beetje onrustig, maar dat zoeken ze hier juist. Daar kwam ook een vriend van hem en een andere jongen. Na een tijdje hadden we met zijn vieren de grootste schik. Daarna vertrokken we in de auto op zoek naar een paard voor mij en een paard voor zijn vriend.
Het paard voor zijn vriend werd snel gevonden. Die van mij helaas niet, dus was het onzeker wat er mogen zou gebeuren.
We aten wat, dronken wat en toen brachten ze me naar huis. Daar zat ik dan in de auto bij 3 jongens, als er nog geen geroddel in het dorp over me was. Dan was het er nu wel! Hoewel het hele aardige jongens waren, hoefde ik niets meer van ze dan vrienden en zij dachten daar precies hetzelfde over.
Me moeder kon er wel om lachen toen ze me aan zag komen in de auto, gelukkig maar!Van me zus moest ik wel een preek ondergaan, hoe onverantwoordelijk het was en hoe dom ik was om met 3 jongens in een auto te gaan stappen. Als ik ze nou niet kende snap ik het, maar ik kende er eentje al 6 maanden.

zondag 23 maart

Die ochtend rende ik alle kanten op, me opa vroeg ik om een paard. Me tante om kleding en me neef om een cowboyhoed. Daarna vroeg ik me vader of er ruimte was in zijn vrachtwagen voor nog een extra paard.
WE ZOUDEN NAMELIJK VANDAAG NAAR DE TOPE IN PURISCAL GAAN.

ik denk dat niemand in me gezin me ooit zo achterlijk blij heeft gezien, ik liep dansend en juichend door het huis dat alles helemaal door zou gaan en dat ik zou mogen en vooral zou kunnen rijden in de tope van Puriscal.
Nu even de uitleg!
Een keer per jaar is een tope in het plaatsje in de buurt. Dat houd in dat er mensen op paarden door de stad gaan. De paarden zijn nog echter hartstikke wild en niet ouder dan 5 jaar. Ze dansen prachtig op de muziek en de ruiters zijn ongelofelijk ervaren.
De ruiters dragen traditionele kleding en de paarden worden op en top gemaakt. Er komen daarbij ongelofelijk veel publiek op af en is werkelijk een jaarlijks hoogtepunt.
Ik had een jong paard van me opa, 4 jaar! Hij kon alleen niet op 'dansen' was angstig maar toch ook goed afgetraind.
Me ouders vonden het heel onverstandig dat ik op het paard zou rijden, maar ik had vertrouwen in het beestje en ten slotte kan ik rijden.
Ik zou met de broer van het uitwisselingsmeisje gaan en met een vriend van hem. In het begin voelde het paard een beetje onwennig en wou het af en toe steigeren. Snel wendden we aan elkaar en haalde ik de andere op, die dichterbij woonde. Rond twee uur zou het dan toch officieel beginnen. De paarden en wij waren er klaar voor! De andere twee wel op ongelofelijke energierijke paarden, die nog geen 3 stappen zonder steigeren konden zetten.
Ik als enige met een rustig paard tussen al die dansende, onrustige paarden. Gelukkig kon het me niet zoveel schelen en genoot ik van het gevoel van eindelijk weer op een paard. Daarbij zou dit paard in Nederland heel wild worden genoemd. We lachten wat af en onderweg kregen we vaker dan eens wat te drinken aangeboden door het publiek. Hoewel ik het lelijkste en rustigste paard had werd ik hard toegejuicht, dat blonde meisje kan rijden! Dat vinden ze hier geweldig! Iedereen gaat met de ruiters op de foto, dus ook zo ik. Ik sta op heel wat Costa Ricaanse mobieltjes en camera's. Er werden kleine kindjes bij me op het paard gezet voor de foto. 1 Keer gebeurde het dat het paard op dat moment ergens van schrok en het op een steigeren zette. Gelukkig was het een meisje van ongeveer 4 en nergens bang voor. Toen ze van het paard werd getild liep ze trots naar haar moeder toe. En ze zat voor mij, dus ik had haar stevig met 1 arm tegen me aan gedrukt. Er kon dus ook helemaal niets gebeuren, toch was het fijn dat ze het niet op een huilen zette.
Na de optocht was er een feest en werd er gegeten.
In de avond toen we alweer terug waren in mijn plaatsje, vroeg ik aan me opa en me vader of ik ter paard naar het huis van me opa mocht rijden. Dan afzadelen en klaarmaken voor de wei, Dat vonden ze prima. Dus in het donker galoppeerde ik met een bigsmile naar huis.
Afgezadeld, paard in de wei en alles opgeruimd te hebben. Kwam ik helemaal kapot thuis. Wat was ik gelukkig en wat was het ongelofelijk leuk! Hoop toch stiekem dat ik dat nog een keer in me leven mee zou mogen maken.

maandag 24 maart

school.

dinsdag 25 maart

OVER PRECIES 2 MAANDEN ZIT IK IN HET VLIEGTUIG NAAR NEDERLAND.


Afgelopen donderdag had ik alles al getypt, was alles helemaal klaar en toen ik hem wou versturen gingen we eten. Dus ik liet het openstaan en ging lekker eten. Toen bleek dat de stroom was uitgevallen en alles wat ik had geschreven weg was. Wat was ik chagrijnig die middag. Dat werk voor niets gedaan. Nu dus opnieuw geschreven niet zo uitgebreid maar hopelijk begrijpen jullie nu een beetje waardoor!


Liefs & bedankt voor het lezen