de eerste week in Costa Rica
Blijf op de hoogte en volg Fieke
01 Augustus 2013 | Costa Rica, Tabarcia
WAUW WAT IS DE AFGELOPEN DAGEN VEEL GEBEURD!
het afscheid van mensen was verschillend de ene heb ik in tranen achter gelaten, weer een ander met een grote glimlach. dat betekende niet dat de ene meer voor me betekende dan de andere, het betekende dat ik het op dat moment besefde dat diegene 10 maanden ging missen, of op dat moment besefde dat me droom uit zou komen.
alleen moet ik nog wel eerlijk bekennen, het verdriet toen ik voor de tweede keer de notebook zag was deels het verdriet van afscheid.
woensdag 24 juli
maar dan was het toch zover het was de dag van vertrek!
ik zei me broer en me vriend gedag in Nederland. Me ouders en ik reden in de auto naar Frankfurt, waar we ongeveer 5 uur te vroeg waren, dus op ons dode gemak alles regelde.
Maar toen kwam het toch dichterbij, het afscheid, het laatste afscheid! Gelukkig leerde ik vlak voor het moest gebeuren 2 meiden kennen, schatten van meiden zijn dat! ze komen uit Denemarken en ben ook later veel met hun opgetrokken.
Dankzij hun was het afscheid minder zwaar dan ik voor ogen had en na ook pap en mam met een glimlach te hebben uitgezwaaid begon het avontuur pas echt!
zonder mobiel stapte ik op het vliegtuig, mijn geliefde HTC had besloten niet mee te willen en precies de dag van vertrek het te begeven.
In het vliegtuig leerde ik nog een meisje kennen wat ontwikkelingswerk ging doen en toen na ongeveer 7 uur, kwam ik erachter dat we een tussenstop zouden hebben. Daar had ik helemaal niet op gerekend! We moesten een uur wachten in de Dominicaanse republiek.
donderdag 25 juli
uiteindelijk landen we vroeg in de ochtend in Costa Rica waar we werden opgevangen door Maria (als er iets is wat je niet met je gastgezin wil bespreken kan je altijd bij haar terecht). Wat heeft die vrouw een groot hart en wat is ze lief voor ons geweest!
2 dagen zijn we daar geweest en hebben we kennisgemaakt met een aantal typische costericaanse dingen, hoe ze een verjaardag vieren, hoe ze dansen en een paar spaanse woorden.
vrijdag 26 juli
we trokken onze goede kleding aan want we zouden vandaag onze gastouders ontmoeten. Alleen stond er eerst nog een stukje wandelen door de natuur op ons te wachten. Het was geen wandelen, maar klauteren, vallen, lachen en vies worden. Iedereen kwam er dus meer zwart dan wit uit, waardoor we als zwervers onze gastouders mochten ontmoeten.
Na het ergste uitgespoeld te hebben vertrokken we naar het winkelcentrum waar we onze gastouders zouden ontmoeten. We hadden nog even de tijd in het centrum, dus kocht ik daar gelijk een nieuwe mobiel.
het moment was dan waar, me gastgezin. Wie zou bij wie horen en waar zou iedereen terecht komen. iedereen stond alleen maar te glimlachen, meer van zenuwen dan van iets anders. we gaven elkaar een knuffel en ik moest dus toch nog een keer afscheid nemen.
Daar was me gastgezin dan, me gastvader me broertje en me zus kwamen me ophalen. wat zijn ze lief! ze leggen me alles 1000 keer uit en als k het dan niet snap nog een keer.
eenmaal thuis leerde ik ook me moeder en me kleine zusje kennen. die avond werd ik gelijk meegetrokken een kerkdienst in. waarbij iedereen een stukje papier op zijn hoofd kreeg geplakt...
ik vond ook de brieven van me ouders, wat waren die lief en ondersteunend!
zaterdag 27 juli
me gastzus liet me de natuur zien, wat is die hier prachtig!
we liepen langs de rivier en ze legde me uit dat iedereen hier familie van elkaar is. We waren net onderweg toen ze me wat wou laten zien. Nieuwsgierig volgde ik haar. En daar hing het, een varkenslichaam op de kop en het bloed eruitdruipend, de kop was aan een boom opgehangen met de neus naar voren. gek genoeg werd ik er alleen maar een beetje misselijk van.
we haalde de kleine meid op van een kerkje hier in het dorp ( het dorp is werkelijk gewoon 1 straat). Naast de kerk was een keuken waar door wel 8 vrouwen werd gekookt, was zoon leuk gezicht! We hielpen even mee en gingen die avond salsa dansen bij iemand achter in de tuin leek het wel!
Werkelijk me zus sleept me overal mee naartoe!
zondag 28 juli
er was een feest in het dorp! iets met de kerk, meer heb k er niet uit weten te halen. Maar de omringende dorpelingen waren er ook, er waren paarden en een typische costicaanse kar. ( ik zet er nog fotos op)
Het is wel even wennen, overal waar je komt word je nagestaard en sommige beginnen ineens een heel gesprek in het spaans tegen je.
maandag 29 juli
de eerste dag moesten we naar school, dat betekend hier niets anders dan om 5 uur opstaan en om 6 uur in de avond weer thuis zijn. ik kreeg een schooluniform en werd door me gastzus aan iedereen trots voorgesteld. Is 1 jongen uit de vriendengroep die me zo knap vind dat die niet me kant op durft te kijken, das toch 1 grote grap!
dinsdag 30 juli
de eerste dag dat ik even een gevoel had dat ik thuis mistte en met tranen wakker werd voor me familie, vriendje en vrienden. en ook de eerste dag dat ik merkte dat ik al klaar begon te worden met het eten. Het is hier 3x per dag warm eten en dan wel te verstaan bonen met rijst. Geen vlees eten wordt hier gezien als, een bord met vleessaus en dan de stukken eruit vissen, terwijl er stukken kip van zeker 3 cm indrijven... even wennen dus!
we gaan op de motor naar het dichtbijgelegen plaatsje tabarcia, me broertje van 14 rijdt en me zus en ik zitten tegelijkertijd achterop. Nu voor mij allang niet meer vreemd, toen die me op kwam halen in de auto stond ik even anders te kijken!
woensdag 31 juli
vandaag na 3 dagen weer eens gedoucht want ik werd toch wel een varken. volgens mij een persoonlijk record, pap ben je niet trots!
de douche gebruik ik ook niet langer dan 4 minuten omdat er alleen maar koud water is, waardoor ik weer lekker aan het hoesten ben en de hele dag het koud heb.
gisteren gingen we uiteten om half 11 uur sochtends en vandaag aten we om half 9 chocolade taart, kan hier allemaal!
nog 1 financiele tegenvaller, het kost me hier 80 euro om alleen naar school te komen( uur met de bus) en middag te eten
me nieuwe nummer is 89711359
veel liefs uit Costa Rica!
het afscheid van mensen was verschillend de ene heb ik in tranen achter gelaten, weer een ander met een grote glimlach. dat betekende niet dat de ene meer voor me betekende dan de andere, het betekende dat ik het op dat moment besefde dat diegene 10 maanden ging missen, of op dat moment besefde dat me droom uit zou komen.
alleen moet ik nog wel eerlijk bekennen, het verdriet toen ik voor de tweede keer de notebook zag was deels het verdriet van afscheid.
woensdag 24 juli
maar dan was het toch zover het was de dag van vertrek!
ik zei me broer en me vriend gedag in Nederland. Me ouders en ik reden in de auto naar Frankfurt, waar we ongeveer 5 uur te vroeg waren, dus op ons dode gemak alles regelde.
Maar toen kwam het toch dichterbij, het afscheid, het laatste afscheid! Gelukkig leerde ik vlak voor het moest gebeuren 2 meiden kennen, schatten van meiden zijn dat! ze komen uit Denemarken en ben ook later veel met hun opgetrokken.
Dankzij hun was het afscheid minder zwaar dan ik voor ogen had en na ook pap en mam met een glimlach te hebben uitgezwaaid begon het avontuur pas echt!
zonder mobiel stapte ik op het vliegtuig, mijn geliefde HTC had besloten niet mee te willen en precies de dag van vertrek het te begeven.
In het vliegtuig leerde ik nog een meisje kennen wat ontwikkelingswerk ging doen en toen na ongeveer 7 uur, kwam ik erachter dat we een tussenstop zouden hebben. Daar had ik helemaal niet op gerekend! We moesten een uur wachten in de Dominicaanse republiek.
donderdag 25 juli
uiteindelijk landen we vroeg in de ochtend in Costa Rica waar we werden opgevangen door Maria (als er iets is wat je niet met je gastgezin wil bespreken kan je altijd bij haar terecht). Wat heeft die vrouw een groot hart en wat is ze lief voor ons geweest!
2 dagen zijn we daar geweest en hebben we kennisgemaakt met een aantal typische costericaanse dingen, hoe ze een verjaardag vieren, hoe ze dansen en een paar spaanse woorden.
vrijdag 26 juli
we trokken onze goede kleding aan want we zouden vandaag onze gastouders ontmoeten. Alleen stond er eerst nog een stukje wandelen door de natuur op ons te wachten. Het was geen wandelen, maar klauteren, vallen, lachen en vies worden. Iedereen kwam er dus meer zwart dan wit uit, waardoor we als zwervers onze gastouders mochten ontmoeten.
Na het ergste uitgespoeld te hebben vertrokken we naar het winkelcentrum waar we onze gastouders zouden ontmoeten. We hadden nog even de tijd in het centrum, dus kocht ik daar gelijk een nieuwe mobiel.
het moment was dan waar, me gastgezin. Wie zou bij wie horen en waar zou iedereen terecht komen. iedereen stond alleen maar te glimlachen, meer van zenuwen dan van iets anders. we gaven elkaar een knuffel en ik moest dus toch nog een keer afscheid nemen.
Daar was me gastgezin dan, me gastvader me broertje en me zus kwamen me ophalen. wat zijn ze lief! ze leggen me alles 1000 keer uit en als k het dan niet snap nog een keer.
eenmaal thuis leerde ik ook me moeder en me kleine zusje kennen. die avond werd ik gelijk meegetrokken een kerkdienst in. waarbij iedereen een stukje papier op zijn hoofd kreeg geplakt...
ik vond ook de brieven van me ouders, wat waren die lief en ondersteunend!
zaterdag 27 juli
me gastzus liet me de natuur zien, wat is die hier prachtig!
we liepen langs de rivier en ze legde me uit dat iedereen hier familie van elkaar is. We waren net onderweg toen ze me wat wou laten zien. Nieuwsgierig volgde ik haar. En daar hing het, een varkenslichaam op de kop en het bloed eruitdruipend, de kop was aan een boom opgehangen met de neus naar voren. gek genoeg werd ik er alleen maar een beetje misselijk van.
we haalde de kleine meid op van een kerkje hier in het dorp ( het dorp is werkelijk gewoon 1 straat). Naast de kerk was een keuken waar door wel 8 vrouwen werd gekookt, was zoon leuk gezicht! We hielpen even mee en gingen die avond salsa dansen bij iemand achter in de tuin leek het wel!
Werkelijk me zus sleept me overal mee naartoe!
zondag 28 juli
er was een feest in het dorp! iets met de kerk, meer heb k er niet uit weten te halen. Maar de omringende dorpelingen waren er ook, er waren paarden en een typische costicaanse kar. ( ik zet er nog fotos op)
Het is wel even wennen, overal waar je komt word je nagestaard en sommige beginnen ineens een heel gesprek in het spaans tegen je.
maandag 29 juli
de eerste dag moesten we naar school, dat betekend hier niets anders dan om 5 uur opstaan en om 6 uur in de avond weer thuis zijn. ik kreeg een schooluniform en werd door me gastzus aan iedereen trots voorgesteld. Is 1 jongen uit de vriendengroep die me zo knap vind dat die niet me kant op durft te kijken, das toch 1 grote grap!
dinsdag 30 juli
de eerste dag dat ik even een gevoel had dat ik thuis mistte en met tranen wakker werd voor me familie, vriendje en vrienden. en ook de eerste dag dat ik merkte dat ik al klaar begon te worden met het eten. Het is hier 3x per dag warm eten en dan wel te verstaan bonen met rijst. Geen vlees eten wordt hier gezien als, een bord met vleessaus en dan de stukken eruit vissen, terwijl er stukken kip van zeker 3 cm indrijven... even wennen dus!
we gaan op de motor naar het dichtbijgelegen plaatsje tabarcia, me broertje van 14 rijdt en me zus en ik zitten tegelijkertijd achterop. Nu voor mij allang niet meer vreemd, toen die me op kwam halen in de auto stond ik even anders te kijken!
woensdag 31 juli
vandaag na 3 dagen weer eens gedoucht want ik werd toch wel een varken. volgens mij een persoonlijk record, pap ben je niet trots!
de douche gebruik ik ook niet langer dan 4 minuten omdat er alleen maar koud water is, waardoor ik weer lekker aan het hoesten ben en de hele dag het koud heb.
gisteren gingen we uiteten om half 11 uur sochtends en vandaag aten we om half 9 chocolade taart, kan hier allemaal!
nog 1 financiele tegenvaller, het kost me hier 80 euro om alleen naar school te komen( uur met de bus) en middag te eten
me nieuwe nummer is 89711359
veel liefs uit Costa Rica!
-
01 Augustus 2013 - 03:31
Liza:
Wat heb ik toch bewondering voor je fiek. Tranen zijn helemaal niet erg dat kan en mag gewoon! Geniet ervan en ik vind het onwijs leuk om te lezen hoe het met je gaat en wat je meemaakt! Ik denk aan je. Kus -
01 Augustus 2013 - 03:35
Jacqueline:
Goh Fieke, wat een verhaal. Toch heel anders als in de "beschaafde" wereld! Ga je nu iedere dag naar school? Wat moet ik verstaan onder ontwikkelingswerk, of met andere woorden, wat ga je daar allemaal doen.
Groetjes van hier! -
01 Augustus 2013 - 06:46
Hans :
Eey fieke wat leuk zeg was van de week met je broer vissen toen ik
het hoorde. En toen zag ik je blog voorbij komen heb tog maar ff gelezen.
vind het echt helemaal bij jou passen. Maar hoop dat
je het daar helemaal naar je zin hebt dat je veel goeds kan doen daar.
Dus heelveel succes fiek ga je blog in de gaten houden
En over 10 maanden komen ik zkr even aan om te buurten.
(Als je weer in nederland ben natuurlijk haha XD )
Groetjes hans ,sigrid & de kleine natuurlijk
-
01 Augustus 2013 - 09:00
Lysette:
Goed verhaal Fieke. Fijn om van je te horen. Bij jouw verhaal vergeleken maken we hier niet erg veel mee. Het is nog steeds warm. De paarden staan naar adem te happen in de stal en Jane ligt voor pampus. Dikke kus mam -
01 Augustus 2013 - 10:20
Oma Nell:
Lieve Fieke-Isabel,Gisteren hebben Frank en Mark het tot kippenhok omgebouwde konijnenhok bij mij geplaatst. Het is een mooi hok met een verdieping zelfs.Sara de kip en ik zijn er heel blij mee.Mark maakte er een mestlade in zodat ik het makkelijker schoon kan houden.Het is hier nog steeds mooi weer.Ik ben helemaal gelukkig met jouw verslag "krekeltje" Blijf dicht bij jezelf dan komt het allemaal goed met jou en je gastgezinnen.Vond je kleine zusje de klompjes leuk? Kus,Onell. -
09 Januari 2014 - 07:44
I Love Netherlands:
No se cómo llegué hasta este post, pero esta muy divertido lo que dice :-D:-D:-D:-D:-D yo soy de Costa Rica,quizás tu lo hubieses disfrutado mas en alguna cuidad urbana :-):-D:-D:-D
Mi país es muy bonito,también Países Bajos ,depende del punto de vista ;);););)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
