week 12

nu ik toch de tijd heb, schrijf ik gelijk een verslag!

donderdag 17 oktober
de kleintjes kwamen op onze school kijken om te overwegen om volgend jaar hier naar school te gaan. Het volgende schooljaar start in januari. omdat we in een club zitten, moesten we helpen met de kleintjes rond te leiden door de school, de kids waren ongeveer 12 jaar. De rest van de leerlingen was de hele dag vrij! Ik had nieuws gekregen waar ik over na moest denken en daarbij was me gezondheid nog steeds niet vlekkeloos.
Ik had zullen we maar zeggen een dipje en wat maakt een meisje van mijn leeftijd dan gelukkig, natuurlijk shoppen! Me zus merkte aan me dat ik van slag was en vroeg om uitleg, na het hele verhaal te hebben verteld besloot ze dat we naar San Jose die middag zouden gaan om te shoppen. Dus ik was gelukkig gemaakt, helaas had ze een andere afspraak en kon het niet doorgaan maar ze was vastgesloten dat ik in me eentje zou moeten gaan om even tot rust te komen.
Ik ging dus in de bus van 11 uur naar San Jose, om daar in een mol te gaan winkelen. Eenmaal daar had ik mezelf al weer helemaal bij elkaar geraapt en liep ik met een bigsmile van oor tot oor door het winkelcentrum.Want eigenlijk was het ook te grappig voor woorden, een blond meisje van 17 alleen winkelend in het grootste winkelcentrum van Latijns Amerika. Nog geen idee hoe ik thuis zou moeten komen, welke kant ik uberhaupt opliep of wat ik precies wou doen. Ik eindigde dus volledig in de slappe lach om me eigen situatie. Daar liep ik dus, met een bigsmile op me gezicht. Iedereen keek me maar raar aan, waarom liep dat meisje toch met zoon grote smile op haar gezicht.
Na een paar uur had ik het toch wel weer gezien met het winkelen maar was ik nog steeds in die slappe melige fase waarin ik mezelf te grappig vond. Ik vond de bus, na het gevraagd te hebben! Daar stond ik dan langs de snelweg, met grote vraagtekens hoe in vredesnaam een bus hier zou kunnen stoppen. Ik liep een stukje langs de snelweg, want even verderop was een busstation. Daar waren gelukkig meer mensen en zij wisten hoe en wanneer ze een bus moesten stoppen. Uiteindelijk zat ik dan toch in de goede bus op weg naar huis. Het werd ondertussen een beetje donker. Ik had het geluk om de mooiste zonsondergang waar te nemen die ik ooit in me leven heb gezien. Ik wou geen fotos maken van het moment, ik wou ervan genieten. Ik werd omringt door kleuren in de lucht, de wolken maakte het extra effect samen met de bergen en vulkaan.
Eindelijk in Tabarcia aangekomen was me fase omgezet tot super vrolijk. Ik begroette iedereen met een grote glimlach en zwaaide naar mensen die ik werkelijk kende. Me vader zou over 10 minuutjes komen dus ik zou even moeten wachten. Het werd iets langer, maar dat is normaal hier. Daar zat ik dan moederzielsalleen voor een basisschool , met een glimlach op me gezicht. Met de gedachte dat ik de wereld aan kon, wat voelde ik me volwassen en zelfstandig!
Er kwam een jongen aangelopen en ik herkende em, hij begint altijd tegen me te praten en ik kan een arrogant gezicht opzetten zoveel ik wil. Hij blijft het gesprek beginnen. Ik nam een hap lucht, diepe zucht en vroeg wat die wou. Helemaal geen zin in hem namelijk, nooit eigenlijk! Hij vroeg of ik een gratis taxi wou, van de taxiaap die een 100 meter verderop stond. Ik lachte om het voorstel en wees het af. Ik zei nog netjes, nee omdat me vader komt en ik had het nog niet uitgesproken of me pap kwam de bucht om rijden. Ik stapte snel in de auto en die jongens vonden het een mooie gelegenheid om nog een half uur met me vader te praten en mij knipogen toe te sturen. Ik was echter al doodmoe en was wel klaar met deze jongens, dus na 5 minuten heb ik me ogen gesloten en dommelde ik een beetje in.
Eenmaal thuis moest me moeder wel lachen om het verzonnen plan en was niet boos dat ik dit had gedaan. Ze was alleen wel bezorgd geweest of het allemaal goed met me ging.

vrijdag 18 oktober

we hadden school, maar de middag viel uit. Na te hebben gewinkeld voor me zus in het plaatsje waar me school is namen we de bus van 3 naar huis. In Tabarcia reden we met de motors terug naar Bustamante, waar ik woon!
Die avond gingen we zoals elke vrijdag naar de kerk. We waren veel te laat maar het was hier nationale kankerdag. De dag dat iedereen er even aandacht aan deze ziekte besteed. We keken een spaanse film over een jongetje dat kanker had maar door zijn vrolijkheid en doorzettingsvermogen toch de mensen om hem heen een lach kon geven. De film is gebasseerd op een waargebeurd verhaal en de hoofdrol speler leeft ook niet meer. Toch blijft zijn naam in het dorpje bekend en blijven mensen over hem praten omdat hij mensen hoop gaf. Na de film was iedereen aan het huilen geslagen en na een paar tranen weg te hebben geveegd kwam het denken.
Ik ken niet veel mensen in me directe omgeving die nu kanker hebben dus je zou denken dat de film niet zoon grote impact zou hebben als dat die had. Ik moest niet denken aan de ziekte, maar in me hoofd presteerde ik het om mezelf helemaal gek te maken als 1 van me ouders ziek zou worden dit tussenjaar. Of misschien nog wel meer, wat als oma slecht word..
Nu is me oma springlevend en niets mis mee, dus de gedachte sloegen nergens op en waren alleen gebaseerd op angst. Toch deed het iets met me en zette het me voor een tijdje aan het denken.
Later die avond gingen we naar familie, die in Tabarcia wonen. Daar heb ik helemaal strak gelegen om de grappen van me oom. Hij beweerde eerst dat die duits kon praten, dus ik begon gewoon een paar zinnetjes te zeggen. Hij keek me aan of ik van de andere planeet kwam en iedereen begon hem vol uit te lachen.
Daarna werden er grapjes gemaakt dat me neef, me leuk vond en hij keek me aan met een gezicht. Dit doet die bij iedereen.. Verder werd me vader nog voor de gek gehouden met de vraag hoe het voelde om een dochter te hebben die je eigen taal niet spreekt en nog veel meer. Iedereen was super lief en bleef me maar voedsel voorschotelen. We lachte en ze vonden dat ik de taal wel super snel oppakte. Werkelijk pak ik de taal niet heel snel op en dat weet ik zelf heus wel. Toch is het lief als ze het zeggen en het geeft je weer de moed om spaans te praten hoe verschikkelijk de grammatica ook was.

Zaterdag 19 oktober
We gingen met me tante, zus, zusje en mam naar San Jose om te winkelen. Nu gingen we alleen niet naar een mol, want daar was het allemaal een stuk duurder en gingen we alleen zeemanwinkels in en outlets. Toch kon ik nog wel 2 dingetjes vinden! Me moeder moest alleen met winkelen wel blij zijn dat het niet me echte moeder is en me tante ook. Want ik werd helemaal chagrijnig van ze, we liepen nog geen winkel in of ze gilde al weer dat we eruit moesten. In Nederland had ik een snauw gegeven maar hier liep ik snel keurig de winkel uit. Me moeder heeft namelijk naar mijn mening echt een mannenstem, als ze die verheft heb ik soms nog de neiging om onder me bed te kruipen. Ik heb altijd een hekel gehad aan zware stemmen, vanaf kleins af aan! Ze bedoelen het trouwens helemaal niet zo verkeerd als dat het in mijn oren klinkt maar toch word ik er altijd een beetje bang van. Na gehaast elke winkel in en uit te zijn gerend. Gingen we eten, bij een tentje wat poulet heette. Nou even voor de herinnering, ik eet geen vlees. Waarom ga je dan een centrum waar 100 fastfoodrestaurants zijn eten bij een fastfoodrestaurant met alleen kip. Het is alleen niet me echte familie dus ik lachte vriendelijk en at niets.
die middag zaten we in de bus terug naar huis en een vrouw naast me begon met praten. Ik legde uit waar ik woonde, wat ik hier deed en hoe lang ik in Costa Rica zou blijven. Ze vroeg me hand. Iedere Nederlander zou rechts een hand geven, ik echter ben veel te links en gaf dus me linker hand. Ze pakte hem en bedankte god dat ze me mocht ontmoeten. haar handen voelde warm en vol met liefde aan. Misschien was het niet zo bedoeld maar het maakte me gelukkig!

zondag 20 oktober
we in de ochtend naar de kerk, daarna aten we een ijsje en liepen we naar huis. We wouden net aan onze kleding gaan naaien omdat er een paar dingen die we de dag ervoor hadden gekocht niet helemaal aan onze eisen deden. Na een half uur kwam me vader ons ophalen bij opa. Het was ongelofelijk warm en ik liep in een shirt en short. Me shirt scheen een beetje door, maar het was echt te warm om 2 shirts aan te trekken. Het was ook gewoon bij me familie dus het maakte niets uit. Me zus had ook iets super doorschijends aan en ook gewoon een short. Ik liep dus naar de auto waar me pap in zat te wachten. We zouden naar het voetbalveld gaan maar daarvoor natuurlijk eerst omkleden. We gingen alleen met een lange broek naar het voetbalveld omdat ik niet meer wil opvallen als dat ik al doe.
Precies toen ik langs de auto liep kwamen er motors aan, ik had echter natuurlijk me short en shirt aan. Wat maakte het uit zou je denken. Nou het waren net de jongens die je niet wil tegenkomen op dat soort momenten. Het waren de jongens die me al maanden nakeken, fotos van me maakte en het was me neef. Knalrood stapte ik natuurlijk zo snel mogelijk de auto in. Het is gek, in Nederland zou je zeggen dat ik er gewoon heel netjes uitzag. Het was geen kort short, geen erg doorschijnend shirt en geen opvallende bh. Toch was het voor hier een groot verschil omdat ik altijd als ik mensen zie, lang shirt en lange broek draag, hoe warm het ook is!
We kleedde ons snel om, helemaal in de slappe lach van wat er was gebeurd en me zus deed nog een paar keer de hoofden van de jongens na. We sprongen de auto in naar Tabarcia, daar waren de teamgenoten en Pecas. Na een tijdje met Pecas te hebben gesproken gingen we naar het voetbalveld. Dat was een uurtje rijden! Me kleine zusje was ook mee, maar had helaas in de middag niet geslapen waardoor ze door alles wat gebeurde in huilen uitbastte. Ik en me zus werden er alleen maar vervelender en meliger door. Heerlijk om over het voetbalveld te rennen en even je energie kwijt te kunnen. Natuurlijk keek iedereen me aan, voor hier ben ik super snel meisje en blond! Het kon me even niets meer schelen, soms moet ik dat hier wel hebben anders kan je hier helemaal niets doen.
Eerst voetbalde ik met me zusje en zus, maar nadat me zus geen zin meer had en me zusje na 10x huilen de bal niet meer wou geven, ging ik naar de jongens. Na een tijdje met hun te hebben gevoetbald begon de wedstrijd.
Als je een slechte georganiseerde wedstrijd wil lezen, lees hier onder. Geen interesse, sla dit over! Glimlach gegarandeerd.

De wedstrijd begon. Ze hadden alleen geen scheids. Er gaat altijd een jongen mee om voetbal te kijken, maar hij kan werkelijk geen bal goed trappen en weet ook helemaal niets van voetbal. Hij moest dus als scheids functioneren. Hij wist helemaal niets dus er ging ook nooit een fluit. Ik en me zus schudde lachend onze hoofde en keken verder. Na 5 minuten werd er een speler uit gehaald omdat er net zo goed geen scheids kon zijn dan hij. De speler ging dus als scheids, zonder shirt! Me zus smolt even weg van zijn buik, ik echter was een strak buikje wel gewend.
Het team van pap was een stuk beter, maar kon nog een kans van 3 meter af missen. De ander trapte een bal in de boom, waardoor ik jankend van het lachen aan de zijlijn toekeek. De bal bleef in de boom hangen en er moesten 2 mensen op elkaar gaan staan om erbij te kunnen. Me zus en ik bleven lachend toekijken. Na de bal een keer in de bomen was verdwenen zou je denken dat ze het niet nog een keer voor elkaar kregen, maar ja hoor binnen 5 minuten zat die er weer in. Ze hebben gewoon een net achter het goal, net zo groot als in nederland. Dus dan weet je hoe slecht ze schoten.
De tweede helft had de tegenpartij geen keeper en moest er dus een ander in. De jongen die in het begin als scheids functioneerde moest dus nu als keeper. Hij was net zo slecht als scheids. Uiteindelijk ging de keeper van pap bij de tegenpartij en bij het team van pap een speler.
Toen begon de ellende, een jongen van het team vond me leuk. Dat was algemeen gekend en was door iedereen allang geaccepteerd en werd niet meer over gepraat. De keeper echter had me vader die middag om toestemming gevraagd om me vriendje te zijn. Die man is ongeveer 25 of ouder. Me vader zei nee, want hij weet dat ik op dit moment niets van ook maar 1 jongen hoef.
Toch stonden die jongens nu lijnrecht tegenover elkaar omdat de ene in de spits stond en de ander bij de tegenstander in het goal. Die twee hebben lkaar echt onmogelijk gemaakt en maakte ook best gevaarlijke acties. Nadat de jongen 4 keer gescoord had was de keeper belachelijk boos en was ik een beetje bang dat het tot echte ruzie zou uitlopen. Me pap liep gelukkig naar de twee toe en maakte duidelijk dat ze allebei totaal geen kans bij me maakte en liet ze toen met rust.
me zus plaagde me ermee dat de goals voor mij waren en na ik het 100x ontkent te hebben begon me kleine zusje ook. Me kleine zusje was alleen perfect in timing. Precies toen hij langs de auto liep gilde me kleine zusje. todos goals por Isa, el le gusta ella. Me zus en ik belande in de slappe lach door deze actie van me zusje. Denk niet dat de jongen me ooit nog aankijkt.

maandag 21 oktober
het was de dag. to cool for school!
4 exchange students gingen deze dag niet naar school maar ontmoette elkaar in San Jose. Ik had het me moeder en me zus verteld, echter kwam er ook eentje keurig in haar schooluniform aan omdat ze haar moeder niets verteld had. Ik hoef maar een uurtje te reizen naar San Jose, twee vriendinnen echter hadden er al een busreis van 4 uur opzitten. Eerst gingen we naar het winkelcentrum en later naar downtown San Jose. Je kan eindelijk weer engels spreken en je begrijpt elkaar humor. Want hoe slecht het misschien ook klinkt ik heb helemaal niet de humor die ze in Costa Rica hebben. Misschien ben ik daarvoor net iets te Westers.
Iedereen had echt een geweldige tijd en ik fleurde na deze dagen in San Jose weer op.
Ik merk aan mezelf dat ik een maand lang gewoon het normale leven kan volgen en kan genieten daarvan. Maar na een maand ga ik me vervelen en word ik minder vrolijk. Dan heb ik echt een uitstapje nodig naar iets anders, iets nieuws.
Na genoten te hebben van de meiden stapte ik in de avond weer in de bus waar me broertje in de regen op me stond te wachten. Die arme jongen, hij zei dat het niets uitmaakte maar toch voelde ik me heel erg schuldig!

Dinsdag 22 oktober
we hadden alleen in de ochtend school. dus namen we de bus om 1 uur al naar huis. We liepen weer naar me opa toe om het laatste beetje kleding ook op maat te maken. Wat hebben we gelachen toen we een broek hadden die te klein was geworden, waardoor me zus er niet meer in of uit kon.
Nadat het allemaal klaar was liepen we naar huis en nam ik een warme douche bij me oma. Omdat ik eigenlijk nog steeds ziek ben en het alleen maar erger word. Wel is er een grote verandering in me geest. Ik ben vrolijker en spontaner na de bezoekjes aan San Jose!
Die avond praatte ik en me zus super lang over van alles en nog wat. Hoe het zat in haar familie. de verschillen in Nederland en Costa Rica. De minpunten en de pluspunten. De problemen van mensen om ons heen en de problemen van dit land.
Ze pakte een grote deken en kropen en samen onder in mijn bed. We praatte tot onze ogen zwaar werden en ik denk dat het tegen 12 uur aan liep. We vielen samen in slaap in mijn 1 persoonsbed. Wat was het heerlijk om zoon goede en lieve zus te hebben met wie ik alles kan delen. Helemaal nu me spaans met sprongen vooruitgaat en ik eindelijk een beetje naar worden kan terugpakken begint het allemaal een stuk gemakkelijker en leuker te worden.
Toch ging de wekker om 5 uur en lopen nu me zus en ik de hele dag met een slaperige kop rond. Toch was dat het zeker waard!

Veel liefs uit Costa Rica!